Błękitne Drzewo

"Błękitne drzewo"

jest pierwszą animacją, która została w całości zrealizowana przeze mnie. Zaczynając od pomysłu, poprzez animacją, a kończąc na stworzeniu scenografii. Jedynie muzyka to wspaniała twórczość kompozytorki Kaliny Świątnickiej, zmiksowana przez Martę Olko.

Pomysł na projekt zrodził się w 2011 roku. Początkowo zamierzałam stworzyć intro do gry, które miało trwać 3 minuty, jednak wraz z dopracowywaniem scenariusza odeszłam od tego pomysłu i postawiłam na stworzenie krótkometrażowej animacji z zamkniętą historią, która wyewoluowała do 6 minut. A to, jak na jednoosobowy projekt, było dość dużym wyzwaniem.

O czym opowiada historia?

To opowieść o przyjaźni dziewczynki z myszką, które rozdziela dość błahy problem, jakim jest zniszczenie przez myszkę obrazka, który dziewczynka namalowała specjalnie dla niej. Jednocześnie pokazując wynikające z tego konsekwencje, których skutkiem był brak odwagi na wyciągnięcie ręki i rozmowę.

Może wydawać się to głupie, bo kto by się obrażał przez zwykły obrazek, ale jak spojrzymy na to z dystansu, to czy nasze działania nie są dokładnie takie same? Często obrażamy się o jakieś głupoty, a nasza duma nie pozwala nam odpuścić. Czas płynie dalej i często okazuje się, że tracimy przez to coś znacznie cenniejszego.

Każdy z nas popełnia błędy i to jest jak najbardziej normalne. Często pod wpływem chwili powiemy albo zrobimy coś, czego później żałujemy, jednak patrząc na to z dystansu zastanawiamy się, dlaczego byliśmy tacy głupi, zaślepieni emocjami i przez złość nie potrafiliśmy postawić się w miejscu drugiej osoby. Tak samo jak dziewczynka, która skupiała się tylko na swoim obrazku i złości, nie myśląc nawet nad tym, że myszka mogła to zrobić nieświadomie. Tak trudno nam przychodzi pogodzenie się z prawdą, że często to, co dla nas jest tak bardzo ważne, dla innych może być nieistotne. Bywamy tak samo obojętni jak myszka nie potrafiąc uszanować i docenić rzeczy, które dla kogoś mogą mieć ogromne znaczenie lub jak dziewczynka zbyt zadufani w sobie, chcąc, by cały świat patrzył naszymi oczami.

Jednak jednym z najważniejszych przekazów tej animacji jest: upływający czas. Tak bardzo przeżywamy sam problem i zaprzątamy nasze myśli: „Dlaczego to zrobiłem?”, „Po co ja to powiedziałem”, zamiast skupić się na szukaniu rozwiązania, przez co nie dostrzegamy, że czas ucieka i często „budzimy się”, kiedy już nie ma czego naprawiać.

PROCES POWSTAWANIA

Zabierając się za tworzenie „Błękitnego Drzewa” byłam przekonana o swojej wiedzy i umiejętnościach, które zdobywałam przez lata. Mimo że przerażało mnie widmo narysowania 3 tysięcy klatek, to czułam, że dam radę. Niestety, jak to zwykle w takich historiach bywa, szybko przekonałam się, że w praktyce wszystko, co wiedziałam o animacji, było tylko wierzchołkiem góry lodowej.

Dlatego też praca przy tej produkcji kojarzy mi się głównie z hasłem: „Spoko, połowa za mną”. Powtarzałam je sobie po skończeniu scenariusza, po stworzeniu animatiku, przy szkicowych ujęciach, przy linearcie, przy nakładaniu kolorów… i tak mijał miesiąc za miesiącem, a końca nie było widać.

Początkowo planowałam wskoczyć na naprawdę głęboką wodę i wszystkie klatki rysować ręcznie (Od zawsze marzyłam o stworzeniu takiej prawdziwej animacji tradycyjnej – i możecie mówić, co chcecie, ale dla mnie kreska wykonana ołówkiem na papierze ma w sobie pewną głębię, której brakuje w animacjach 3D), jednak taka animacja wymaga znacznie większej wiedzy, której wtedy mi brakowało, dlatego zapadła decyzja o stworzeniu samej animacji przy użyciu narzędzi i programów graficznych.

(tego typu animację, o jakiem wtedy marzyłam tworzę teraz: „Znalazłem cię„)

CO SPRAWIŁO MI NAJWIĘKSZY
PROBLEM PODCZAS TWORZENIA ANIMACJI?

O dziwo nie sam ruch, którego na początku się najbardziej obawiałam,

a jego DETALE.

Gdy cieszyłam się, że udało mi się dobrze uchwycić ruch w jakimś ujęciu, przychodziła kolej na detale, które potrafiły mi dać mocno w kość. (Do dzisiaj mam ciarki na samą myśl o animowaniu poruszających się falbanek). Po uporaniu się z mimiką twarzy przychodziła pora na włosy, po włosach materiał, dzwoneczek, kokardka, falbanki, itd…

„Jeszcze tylko kolory i światło”

Po tym etapie naprawdę zaczęłam szanować pracę „klikaczy” – ludzi zajmujących się nakładaniem kolorów.

Nakładanie kolorów na myszkę szło w miarę szybko: łapki, ogonek, futerko, nosek, do tego jeszcze światło na łapkach i futerku oraz padający na ziemię cień – gotowe! Piekło zaczynało się, gdy siadałam do nakładania kolorów na dziewczynkę. Tu bez szybkiej i dynamicznej muzyki się po prostu nie dało – jeśli ktoś ma problemy ze snem, to polecam mu tę pracę! A do tego ta jakże motywująca świadomość: „jeszcze tylko 3 tysiące klatek”.

SCENOGRAFIA

Z zawodu jestem nie tylko grafikiem komputerowym, ale również plastykiem z ukończoną specjalizacją snycerstwa (rzeźbienia w drewnie) – to też zrodziło pomysł, że ciekawym pomysłem byłoby połączenie tych dwóch światów. Początkowo nie miałam bladego pojęcia, jakby to mogło wyglądać, dlatego najpierw wykonałam makietę z tektury bawiąc się i testując różne warianty.

Wszystko, co widać w tle animacji “Błękitnego Drzewa” jest w całości moją własnoręczną robotą. Każda deseczka, mebelek czy kokardka. Ponad miesiąc zajęło mi wymyślenie i stworzenie tej makiety.

Pomysł rysowania po drewnie zrodził się przypadkiem. Początkowo wszystko miało być rzeźbione, ale zaznaczając linię cięcia naszła mnie myśl, że dużo ciekawiej wyglądałoby, gdybym wskazówki zegara narysowała na drewnie, zamiast je rzeźbić i tak przypadkowo wyszedł ten fajny efekt, który możecie podziwiać w animacji, co jednocześnie było tym, czego szukałam, by połączyć te dwa światy scenografii i animacji.

(Tylko, proszę, nie pytajcie, ile cienkopisów zakończyło swój żywot, zanim skończyłam makietę 🙁 )

A norka?

Z nią był duży problem, ponieważ norkę w animacji widzimy tak naprawdę z każdej strony, a sama konstrukcja nie była na tyle duża, żeby bez trudu ustawić w niej aparat i porobić zdjęcia. Dlatego powstała specjalna konstrukcja na bazie której tworzyłam norkę i wraz ze zmianą strony demontowałam wszystkie elementy i ustawiałam je na nowo, wzorując się na zdjęciach z poprzednich ujęć. Nieraz podczas montowania na ścianie wszystkich obrazków okazywało się, że ziemia na podłodze wyschła i musiałam wszystko zbierać, żeby ją wymieszać, albo słońce zdążyło zajść zmuszając mnie do ponownego demontażu i ustawienia wszystkiego od nowa następnego dnia.